Kendi kendine oynayamayan ve annelerinin peşinde koşan çocuklar… Neden acaba böyle bu kadar şikayet ettiğimiz durum hiç düşündünüz mü?
Çocuklar Neden Kendi Kendine Oyun Oynamazlar?
Bu durumu biz mi oluşturduk acaba onlarla? Çalışan anneler çalışmadıkları ilk günde çocuklarını teknolojiden de uzak tutacak muhteşem fikirler üretiyorlar. Bu planların içerisinde neredeyse hiç boş vakit yok. Ne kadar da muhteşem gözüküyor ilk başlarda. Annenin yaptığı bu planların hepsinde de çocuk başrolde. Neredeyse kuralları bile o koyuyor. Anne kendini bağımlı hale getiriyor çocuğa kendi kendine geçiremeyeceği bir süreç varmış gibi. Bu çocuk aslında ne tablet biliyor ne de sizin ürettiğiniz oyunları. Biz anneler kuruyoruz bütün planları. Biraz kaldırın tableti, çıkarın oyuncakları ve izin verin biraz dağıtmasına. Bakın ne fikirler çıkıyor ortaya. Oyunun kurallarını biraz siz çizin. Eve girer girmez sarılın bir ona hadi oyun oynayalım teklifi ilk sizden gelsin. ‘’ Bütün gün seninle oynamak için sabırsızlandım’’ deyin. Ve en başında da 1 saat oynayacağınızı söyleyin. Bu 1 saat süresince de bakmayın hiçbir şeye. ‘’Mümkün mü’’ dediğinizi duyar gibiyim. Tabiki mümkün. Sadece seçeneklerinizi önem derecesine göre sıralamanız gerekecektir. Bu 1 saat süresince telefonunuza dokunamayacaksınız, daha pratik 2 günlük yemekler yapacaksınız ya da biraz dağınık olmayı göze alacaksınız. Kısacası bütün kararlar size ait ve sizin yönetiminizde. Kendinizi anne olarak bir çıkmazın içinde hissetmek ve bu çıkmazın içinde kalmış olarak oyun oynuyor olmanızı zaten çocuğunuz algılıyor. Çocuklar ilk dönemlerde sadece duyguları ile yaşıyorlar. Sizin yaydığınız ve hissettiğiniz gerginliği o sizden daha fazla hissediyor. Ayrıca bütün gün onun geleceği için ayrı kaldığınız yavrunuzdan neden bir saat zamanınızı esirgiyorsunuz? O sizden tüm zamanlarınızı istiyor belki ama siz ona ayıracağınız bir saat ile hem gönlünü fethetmiş hem de süre olarak onu sınırlandırmış olursunuz. Yani herşey hep çocuktan kaynaklanmıyor işler biraz da bizim elimizde. Yeter ki çocuklarımızın değerini ve kıymetini bilelim. Biz neden oyun oynamıyoruz onlarla, herşeyi feda edebileceğimizi söylerken bunun sebeplerine bakmak lazım aslında orda. Hele ki problemleri nasıl çözebileceğimizi sorup dururken.. Çünkü oyun çocukların duygularını boşalttıkları bir alan ve bu noktada çocuğunuza en güzel tesir edebileceğiniz zamanlar.
Bir anne olarak yaşamımızı yeniden planladıysak eğer ve onların beslenme bakım gibi gerekli görülen bu oyun süreçlerinde onların ruhlarına dokunabileceksek o zaman başlayın artık eve gelince oynamaya. İlk siz istekli gözükün ve hatta olun da. Bu da sizin deşarjınız olsun. Günümüz şartlarında anneliğe ve kadınlığa yüklenen ağır sorumluluklardan kurtulduğunuz düşünmek zorunda kalmadığınız anlarınız olsun. Kendi oyununuzu kurun dahil edin küçük insanları…